Zijn wij alleen op deze wereld, of zijn we niet alleen op deze wereld?

June 23, 2013 No Comments

Zijn wij alleen op deze wereld, of zijn we niet alleen op deze wereld? Er zijn twee soorten eenzaamheid. Als iemand een sterk gemis ervaart van een intieme relatie, een emotioneel hechte band met een partner of vriend(in), dan is er sprake van emotionele eenzaamheid.

Voorts is er  een ander soort eenzaamheid,  die wij opleggen aan onszelf, doordat wij walgen van bepaalde dingen, zijn wij ongelukkig met omstandigheden in de samenleving. Men zou graag willen weg zijn van deze omstandigheden, en wel alleen willen zijn.

Als mensen boos zijn, willen ze niet een persoon spreken. “Praat niet met me!” is een uitspraak  van een boze persoon. Ze willen niet eten. Ze willen alleen ergens gaan zitten, vanwege de intensiteit van woede. Dat is ook een soort van alleen zijn opgelegd door zichzelf, bij zichzelf, om volledig negatieve redenen. 

Er zijn verschillende andere vormen van eenzaamheid, die men voelt in zichzelf wanneer men alles wat men had verloren heeft: al het onroerend goed is teniet gegaan; familieleden hebben de persoon verlaten, het bedrijf  is failliet gegaan, de beurs is gedaald; miljoenen verloren zijn gegaan  en men voelt op dat moment een alleen zijn van een ellendig soort. 

Ik heb gehoord van iemand die altijd druk op de beurs met transacties bezig was, in een bijzonder geval, dat alles verloren is gegaan in een seconde! Diezelfde dag stierf hij aan een hartaanval vanwege de ellende die hij voelde in zich.

Maar kaivalya, dat is alleen-zijn, is geen psychologische eenzaamheid. Het is niet een eenzaamheid die wordt gevoeld door de geest gehecht aan dit lichaam. Het is de eenzaamheid van de geest die in ons is. Onze ziel is alleen op zichzelf. 

Dat wij zijn, echt spreken, alleen in deze wereld is iets heel gemakkelijk te begrijpen. Alle verenigingen die we spreken van – geld, macht en sociale relaties – zijn de voorwaarden kunstmatig gecreëerd door het samenkomen van een bepaalde gunstige sfeer, want als een persoon wordt geboren als een klein kind, dan is dat kind helemaal alleen aan zichzelf. Het heeft geen eigenschap, het heeft geen bewustzijn van de betrekkingen. Het kan niet weten dat het behoort aan iemand, of iedereen erbij hoort.

Er is een gat van enkele jaren waarin we leven in deze wereld. Als de overspanning van het leven voorbij is, kruipt een ander eenzaamheid in jezelf, dan is het tijdstip van vertrek uit deze wereld. Een gevoel van kwellende eenzaamheid wordt gevoeld op dat moment. In iets als een tweede jeugd, de bejaarde persoon begint te gedragen alsof hij een kruipende baby is.

Grillige verlangens ontstaan ​​in de geest op dat moment. Tijdens het echt in de kindertijd het bewustzijn van de externe betrekkingen is er niet, op oudere leeftijd, op het tijdstip van overlijden, is er de andere kant van het gevoel van alleen zijn, dat iedereen heeft ze verlaten.

Wanneer een persoon bij je komt, en vraagt “Weet je wie ik ben?  “Herken je me? ‘ Dan is het te laat, want herkenning is mislukt. Zelfs als de ogen je zien, en door de ogen kan men herkennen wie de persoon is, kan men niet volledig dat verband uit drukken. Hoorzitting faalt ook! De gedachten alleen al begint na te denken, maar de geest geeft het op. Alleen de prana blijft, na afloop. Wanneer de prana faalt, is er het verlaten van dit lichaam. Deze afslag is, aan een persoon die gewend is aan sociale leven en een grandioze publieke bestaan, het ergste dat kan worden gedacht.

Het is noodzakelijk dat de hoeveelheid wijsheid in iedereen, vooral als spirituele zoekers, dat als alleen-zijn was de toestand van onze komst in deze wereld, en alleen-zijn is de toestand waarin wij zullen invoeren wanneer we vertrekken, hoe komt het dat we niet alleen voelen in het midden en we hebben een heel ander gevoel van het hebben van zo veel dingen, die wij nooit brachten  toen we kwamen, noch zullen we meenemen waar we gaan! 

There is no ads to display, Please add some
Tags: baby, eenzaamheid, emotionele, spirituele, wereld, zielVedisch